شیخ فریدالدین عطار نیشابوری یکی از شاعران بلندنام ادبیات فارسی و عارف نامی ایران در اواخر سده ی ششم و اوایل سده ی هفتم هجری قمری است। او در سال ۵۴۰ هجری مطابق با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابور کنونی زاده‌شد.
وی در شعرهایش بیشتر عطّار و گاهی نیز فرید تخلص کرده‌است. نام پدرش عطّار ابراهیم (با کنیهٔ ابوبکر) و نام مادرش رابعه بود. عطار در سال ۶۱۸ هجری قمری در حمله مغول کشته شد । آرامگاه وی در ۶ کیلومتری نیشابوراست وهر ساله پذیرای بسیاری علاقمندان به ادب و فرهنگ ایرانی است।
آرامگاه عطار از بناهای دوره و امیر علیشیر نوایی است و در سده ی نهم هجری ساخته شده است। بنای کنونی آرامگاه دارای هشت ضلع و گنبد کاشی کاری شده و چهار در ورودی است।
عطار چنانکه از نامش پیدا است، در نیشابور دکان عطاری داشت و داروسازی و عرفان را از شیخ مجدالدّین بغدادی فرا گرفته بود.
وی یکی از پرکارترین شاعران ایرانی به شمار می‌رود و بنا به نظر عارفان در زمینه عرفانی نیزاز مرتبه‌ای بالا برخوردار بوده‌است؛ چنانکه مولوی درباره او می‌فرماید:
هفت شهر عشق راعطار گشت
ماهنوز اندر خم یک کوچه‌ایم
آز آثار زبانزد عطار می‌توان تذکره الاولیا و منطق الطیر را نام‌برد.
«منطِقُ‌الطِّیر منظومه‌ای‌ست از عطار نیشابوری که به زبان فارسی و در قالب مثنوی به بحر رمل مسدس مقصور سروده شده‌است। »
و در پایان؛ 25فروردین ماه 1389 مصادف با روز بزرگداشت عطار نیشابوری بردوستداران ادب و فرهنگ ایران زمین خجسته باد।
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر